De kop is eraf!
5 October 2006, 16:31Ik tik dit vanuit een postkantoor in Antananarivo, de hoofdstad van Madagascar. Grootste probleem is momenteel dat ellendige azerty toetsenbord dus neem vage spelfouten maar voor lief. Had ik maar nooit blind leren tikken 😉
De reis naar Parijs ging snel en comfortabel, en het hotel dat ik daar had geboekt was eenvoudig en klein. in de buurt was weinig te beleven maar gelukkig wel een McDonalds, mijn laatste kans op echt westers eten, en het mooie is dat ze in Frankrijk gewoon bier schenken bij de Mac, in halve liters!
De volgende dag vroeg naar het vliegveld, even zoeken naar de juiste terminal want dat zijn er 3, ver uit elkaar. Netjes op tijd stegen we op, maar niet voordat de hele cabine gedebugged was met bergen insecticide. Nog nooit meegemaakt dat dat moest… Maar op wat turbulentie na niks spannends verder en 10 uur locale tijd landden we op Ivato aeroport.
Ik had nog geen visum dus ging ik in de rij “pas de visum” staan. Toen ik eindelijk aan de beurt was bleek dat ik eerst nog zegeltjes moest kopen. Die rij was kilometers lang. De zegeltjes bleken gewoon normale postzegels. Mijn visum was toen zo geregeld, ik had onvriendelijke bureaucratische beambtes verwacht maar iedereen was echt supervriendelijk. Dat heb ik wel anders meegemaakt…
Geld gewisseld, en toen had ik alweer een “officiele” (my ass) taxichauffeur aan mijn broek hangen. Het probleem was dat het al bij elven was en ik nog geen hotel had maar bij (vage) kennissen zou slapen; die waren er echter niet en mijn mobieltje kon wel smsen naar huis maar bellen in Madagascar ho maar. De taximan kon wel bellen en voor de rest was het behoorlijk verlaten dus heeft hij me weten af te zetten bij de kennissen. Op 2 manieren dus want die rit kostte me meer dan de taxi in Parijs, grmbl! Er ging ook een guide mee die me overal naartoe kon brengen. Ik deed of ik geinteresseerd was (kost minder energie) maar als je vriendje mij zo tilt kun jij het ook op je buik schrijven, dacht ik. Voor de vorm vroeg ik om zijn telefoonnummer, zodat ik dat grondig kon gaan negeren.
Eindelijk slapen! Ik was behoorlijk uitgeput. Zo moe dat slapen nauwelijks lukte maar gelukkig had ik een flesje Jan Wandelaar gekocht in Parijs, dat hielp wel!
Lennart, ik moet er bijna van kosten dat je McDo echt westers eten noemt! En dat in Frankrijk! Oef oef oef!! Laat de alpinopetjes dat maar niet horen!
O ja, Lennart, kan je even een trema op officiële zetten? En we raar dat je, eenmaal in Afrika, gelijk begint over negeren. Ik zeg eht tegen Derrick hoor.
Wat moet dat een heerlijk land zijn, waar (nog) geen McDo is. Je zult het dus de komende weken met cassavesoep en kip in palmolie moeten doen. Mag toch geen probleem zijn?
Trouwens geen wonder dat je van al die belevenissen niet kon slapen. Maar je bent iig veilig geland. Zien uit naar verdere berichten. SMS uit Mada komen hier goed aan, terug worden ze niet als verzonden bevestigd, maar vinden ze waarschijnlijk via ontelbare GSM-masten hun doel. Dus snel wissen als ze dubbel binnen komen.
We kijken hier regelmatig, dus blijven zo ook goed op de hoogte.
Haha, leuk man, zo’n blog, mooi verhaal. Hoor graag meer!
And you know what they call uh…a Quarter Pounder with Cheese in Paris?
[…] Ik tik dit bericht vanuit het zelfde cybercafe als het eerste bericht vanuit Tana, De kop is eraf. De stad Tana is op zich nog dezelfde stad als toen maar toch bekijk ik haar met heel andere ogen, nu ik zo lang over het eiland heb gezworven. Destijds was alles nieuw en onbekend en liep ik wat onwennig rond. Nu heb ik het meeste wel in de een of andere vorm gezien op andere plaatsen en voel ik me bijna een expat. Tana voelt een beetje als thuiskomen, veilig en vertrouwd, al ben ik nog steeds vele duizenden kilometers van huis. […]