MadBlog

Vandaag even niets gepland, uitslapen, beetje door de stad slenteren. Het is wat bewolkt en niet zo warm, best lekker. Gisteren afscheid genomen van mijn gids Kita, hij had me nog meer willen laten zien maar ik had het even gehad met hem.

Hij had verteld dat hij gewerkt had in het lemuurpark ten westen van Tana, dus dat moest ik zien. Vaak had hij opgeschept dat hij en zijn familie daarom gratis naar binnen mochten maar bij het park moesten hij en zijn vrouw en 16 jarige dochter toch betalen, wat hem laaiend maakte. Ik ben toen alleen, met een gids van het park zelf, naar binnen gegaan. Het was best leuk; mijn eerste ontmoeting met de halfaapjes die in dit reservaat zo tam waren dat je ze gemakkelijk kon spotten en ze aten uit de hand van de verzorgers. Doordat ze gevoed werden zaten er veel verschillende soorten bijeen die elkaar in het wild zouden wegconcurreren. Het zijn echt leuke beestjes en heb flink wat foto’s gemaakt.

Na het park was er een picnic de famille gepland. Kita had zijn gitaar bij zich en we hebben om de beurt wat gespeeld. Heel veel liedjes uit Madagascar die door vrouw en dochtertje meegezongen werden en ik heb wat Nederlandse liedjes gespeeld en gezongen. Dat ik de tekst volkomen kwijt was en soms maar wat brabbelde heeft niemand gemerkt. Er was salade en rijst met stukken vis en courgette, erg lekker.

Ik liet mijn foto’s zien die ik tot nu toe gemaakt had. Men vond ze erg leuk en vooral het dochtertje was erg onder de indruk van mijn fototoestel. Ik hoefde niet uit te leggen hoe het werkte want dat had ze zo door. Ze heeft van iedereen foto’s gemaakt. Ze nam het toestel mee en heeft nog flink wat plaatjes geschoten, van haar moeder, haarzelf en de omgeving. Dat leverde enorm leuke foto’s op. 🙂

Kita was de hele dag in een vreemde bui, en het leek wel alsof hij (nog steeds? weer?) dronken was. Sowieso hondsmoe waardoor hij erg onverstaanbaar en onsamenhangend praatte en ik wat moeite had hem te volgen. Ik dacht te begrijpen dat hij nog wat in de omgeving te doen had en ik ook een taxi naar Tana terug kon nemen. Maar toen ik dat daadwerkelijk wilde doen waren de rapen gaar, ik had hem niet erger kunnen beledigen volgens mij. Ik probeerde het uit te leggen en me te evrontschuldigen maar hij mokte alleen maar en er was nog een ander probleem.  Hij was echt supersomber en teleurgesteld maar hij weigerde te zeggen waarom.

Nou heb ik er zelf ook wel een handje van om gesloten te zijn 😉 maar ik kon er nu bij hem echt niet tegen. Ik moest het weten. Tweemaal gevraagd of het een geldkwestie was, maar dat ontkende hij. Op een gegeven moment kregen we zowat ruzie. Maar ik moest en zou weten wat er aan de hand was en uiteindelijk stuurde hij zijn dochter weg (???) zodat hij kon vertellen wat er aan de hand was.

Het bleek allemaal een groot toneelstuk, iets wat ik best aan had kunnen zien komen. Stiekem was het toch een geldkwestie: kinderen op school met dure lessen, een salaris dat niet meer was dan 15 euro per maand, en hij had toch zijn hele familie ingeschakeld voor een picnic speciaal voor mij terwijl eigenlijk zijn andere dochter vandaag 21 werd… Ja zeg, schuif dat lekker op mijn bord, vuile chanteur, dacht ik.

Een discussie met zijn vrouw die ik niet verstond (in malgache uiteraard) maar haar reactie was verontwaardigd, iets van “MAN!! dat kun je toch niet vragen?!?” De aap kwam uit de mou: hij had 100 euro nodig. Ja daag!!! Nu begon ik maar aan mijn toneelspel, dat 100 euro voor mij ook heel veel is, hoe lang ik heb moeten sparen voor deze reis, en wat ik er allemaal voor heb moeten laten, en dat het leven in NL zo duur is, sigaretten zijn 15 keer zo duur en een brood wel 30 keer zo duur. Maar echt over kwam het natuurlijk niet (hij had mijn dikke stapel geld al vaak gezien) en ik heb hem nog maar eens gesponsord voor een tientje ofzo. Ik kan het wel betalen maar het is voor hun bijna een maandsalaris…

Geen zin om nog verder uitgezogen te worden heb ik maar afscheid genomen maar hij wilde ook nog kleding hebben. Nou had ik speciaal daarvoor wat extra shirts meegenomen dus dat kon hij krijgen. Scheelt mij weer gewicht.

Hoezeer je ook denkt dat je na een paar dagen wel een beetje op gelijk niveau bent gekomen, de kloof tussen westerse toerist en locals blijft enorm en zal nooit overbrugd worden. Je blijft toch altijd een wandelende geldzak voor het meerendeel vqn de bevolking. Het koord over het ravijn tussen “de weldoener spelen” en “aan verantwoordelijk toerisme doen en de boel niet verpesten” is erg dun en wankel, dat had ik al heel vaak gemerkt maar nog nooit zo duidelijk als vandaag.