MadBlog

Vandaag mijn laatste dag in Majunga. Morgen pak ik de taxi-brousse naar Ankarafantsika National Park waar ik 2 dagen blijf. Ik ga daar een aantal wandeltochten doen door, zo is mij door meerdere mensen nu verteld, een vrij uniek natuurgebied. Daarna ga ik toch weer op de masochistische toer want ik ga helemaal overland naar Diego, en pak niet het vliegtuig.

In de bus naar Majunga zat een alleenreizende Fransman die ook overland naar Diego wilde. Hij dacht dat het wel te doen was. En gisteren kwam ik in een restaurantje een Duitser tegen die die reis er net op had zitten maar dan de andere kant op. Aangezien ik toch Majunga al ga verlaten voor het National Park, ik niet weer terug wil en zeker ook niet wil wachten op het vliegtuig dat niet elke dag gaat (heb het hier nu wel gezien) heb ik net maar een kaartje gekocht. Ik ben weer helemaal beter en als die Duitser het lukt dan lukt mij het ook.

Majunga is best een leuk stadje, niet groot maar sfeervol. En het is een havenstad dus genoeg vis en ander lekker zeevoer te krijgen. Gistermiddag al rijst met crevettes gegeten, en gisteravond voor het echte werk gegaan: un plat de fruits de mer.

Ik kreeg een enorm bord overladen met van alles en nog wat waarvan ik nog niet eens de helft kon thuisbrengen. 12 oesters, langoustines, St Jacobsschelpen, diverse andere schelpdieren die ik niet kende, en in het midden een langoustine ter grootte van een waterkonijn. Het was geen kreeft want scharen zaten er niet bij. Een aantal dingen bleken rauw te zijn, uiteraard de oesters (die me prima smaakten) maar volgens mij ook de kleine langoustines en daar was ik iets minder kapot van. De schelpdieren waren allemaal erg lekker, goed gekruid en ook erg verschillend.

Rondom alles wegetend zat ik te peinzen hoe ik die enorme reuzenlangoustine toch zou gaan slachten. Die kleine ruk je de kop en staart vanaf, pel je en eet je in een keer op maar met zo’n grote is dat toch anders. Beetje het verschil tussen een klein veldmuisje doodtrappen of een poedel vermoorden :P. Ik zocht naar een goed point of entry toen ik opeens iets zag bewegen tussen zijn vele poten. Ik dacht eerst dat ik het ingebeeld had maar ik keek eens goed en daar zag ik opeens een klein babykrabbetje springlevend van mijn bord af waggelen!! Dat was even schrikken maar het was wel de ultieme garantie van versheid. 😉
Toen ik van de reuzenlangoustine maar gewoon rigoreus de kop af rukte, kwamen er dikke draden van wit slijmerig vlees vrij. Dat ging mij iets te ver; heb wel wat geproefd maar het was geen succes. Het gewone vlees smaakte wel goed maar heel anders dan dat van zijn kleine broertjes en zusjes. Nou was het vast de bedoeling dat de enorme kop ook uitgelepeld werd (als vis al goed is voor de hersenen, dan vissenhersenen zeker!) maar die “lekkernij” heb ik aan me voorbij laten gaan. Het was allemaal erg lekker maar op een gegeven moment heb je echt genoeg van al dat zeevlees.

Dit gerecht was verreweg het duurste dat ik tot nu toe in Madagascar heb gegeten. Ik was er in totaal het exorbitante bedrag van 13.000 Ariary voor kwijt, dat is meer dan 5 Euro!!