MadBlog

Ja verdorie. Ik zit dus WEER in Majunga, terwijl ik al halverwege naar Diego had moeten zijn, maar het lot heeft er een stokje voor gestoken. 🙁

Zondag ben ik met de taxi-brousse naar Ankarafantsika NP gegaan. Om half 9 zou de taxi vertrekken, dus ik als stipte westerling al om kwart voor acht aanwezig. Tijd genoeg voor een ontbijtje op het station: brood met boter en suiker en koffie. Het was wel en beetje een wedloop tussen mij en de vele tientallen vliegen die ook allemaal een stukje lusten, en uiteindelijk hebben ze dat ook wel gekregen.

Om half negen was de taxi nog niet vol genoeg dus werd er nog niet vertrokken. Eerst meer passagiers ronselen. Dit duurde wel even, want vol is hier ook echt vol; dat is heel iets anders dan “alle plaatsen bezet”. Gelukkig had ik deze keer en ideale plek bedongen; helemaal vooraan naast de bijrijder, aan het raam.

Om kwart voor elf werd de laatste passagier ingeladen: een Franse jongen die ook alleen reisde. Zijn plek was beduidend minder want tijdens de reis zag ik hem best wel lijden door de krappe ruimte en smorende hitte, terwijl ik alle ruimte had en een lekker fris briesje tegen mijn kop waaide.

Het ritje duurde maar 2 uur en we kwamen dus rond 1-en aan in het park. De Fransman stapte ook uit hier. Je kon een kamer nemen of een tent+matje huren; ik koos voor het laatste. Snel iets eten en de vochtreserves aanvullen en we konden meteen met een gids mee voor een eerste wandeling.

Het park is beschermd dus zonder gids wandelen kan niet; dat kan eigenlijk in geen enkel National Park hier. Maar de gids was goed en wist allerlei dieren en planten aan te wijzen die ik anders volkomen over het hoofd had gezien. Veel mooie vogels gezien, en ook verschillende soorten lemuren. Op een gegeven moment wees hij een holle boom aan, en ik keek recht in de 2 enorme, donkere ogen van een nachtelijk lemuurtje die deze boom als schuilplaats voor de dag had gekozen. Volgens mij bestaan er geen schattigere dieren dan deze…

De wandeling eindigde bij een indrukwekkende canyon met futuristische geërodeerde rotsplaten. Zeker bij de ondergaande zon een fantastisch uitzicht. Nu het donkerder werd konden we ook minder mooie dingen zien: ik had al grote rookwolken gezien maar nu zagen we ook de vlammen, van bosbranden die niet toevallig waren ontstaan maar moedwillig aangestoken om hele stukken bos plat te branden. Het erge is dat er op politiek niveau heel veel over wordt gepraat en vergaderd en dat er talrijke afspraken en besluiten over zijn gemaakt, maar dat er in de praktijk gen fuck tegen gebeurt. Geen blusacties, geen juridische vervolgingen, helemaal niks, waardoor de pyromanen zo goed als vrij spel hebben. Verwoestend voor de flora en fauna, erosie krijgt vrij spel, en het enige wat er momenteel aan gedaan kan worden is proberen zoveel mogelijk bos te “upgraden” naar National Parc. Maar om nou van heel Madagascar 1 groot National Parc te maken… Dat is ook zowat, bovenal erg triest dat het nodig is. Een beetje vooruitkijken en minder korte termijnsvisie zou niet verkeerd zijn.

Aansluitend hebben we een nachtwandeling gemaakt wat enorm gaaf was. De gids bleek weer over haviksogen te beschikken want hij wist enorm veel te vinden. We hebben zelfs 2 keer een golden mouse lemur gespot, een soort die nog maar recentelijk is ontdekt, en dat beestje is dus ter grootte van een flinke muis maar klimt wel hoog in de bomen. En dat in het pikkedonker…

De volgende dag waren de anderen uit mijn groep alweer verder getrokken dus heb ik alleen met de gids een boottocht gemaakt over “le Lac Sacre”. Dit meer was heilig omdat de mensen die er ooit woonden weigerden zich te onderwerpen aan de koning destijds en zich liever verzopen in het meer. Volgens de overlevering zijn ze toen getransformeerd in enorme krokodillen, die er nog steeds leven (en die ik ook heb gezien). Het is dan ook verboden te zwemmen of wassen; enkele jaren geleden is er nog een gids opgevroten door een krokodil die zich aan het wassen was. In de middag heb ik een botanische wandeling gemaakt waar dus het accent lag op de medische, magische en andere toepassing van de bomen en planten, erg interessant.

De volgende dag zou mijn taxi-brousse naar Diego gaan. Op de afgesproken tijd zat ik klaar, niet verwachtend dat ie ook echt op tijd zou komen dus ik had een goed boek bij me. Maar na een kwartier kwam hij al: een oud rammelend busje. Moet ik daar helemaal me naar Diego? dacht ik nog maar niet dus. Want slechts een paar kilometer later begon de motor alweer te pruttelen en stonden we stil. En die motor was niet meer tot leven te wekken. Damn! Heb een flinke tijd zitten wachten met de andere reizigers (ik was de enige vazaha) maar het zag er niet naar uit dat we nog verder zouden komen dus toen er op een gegeven moment een ander busje vanuit de andere kant richting Majunga stopte heb ik maar morrend de bagage over laten pakken en maar weer terug. Ook deze reis ging niet zonder hobbels want niet ver voor Majunga stond ook deze bus stil. Je raadt het nooit maar er was geen benzine meer. Dat geloof je toch niet?! Hebben ze hier geen benzinemeter ofzo? Maar goed, even wachten tot er een auto met genoeg benzine stopte waarna op provisorische wijze wat werd overgeheveld en we verder konden.

En nu zit ik dus hier weer en daar ben ik niet echt heel blij mee. Ben net langs het bureau van Air Madagascar geweest maar de eerste vlucht naar Diego gaat zondag pas! Vluchten per Twin Otter naar tussenliggende stadjes gaan helemaal niet momenteel, om mij onduidelijke redenen. No way dat ik hier nog tot zondag blijf. Er zit dus niks anders op om nog maar een poging te doen om er met de taxi-brousse te komen…