MadBlog

Ha! Eindelijk dan zit ik in Antsiranana, beter bekend als Diego (Suarez), genoemd naar een Portugese kapitein die in de 16e eeuw het land binnenviel en een heleboel inwoners als slaven verkocht, vermoordde of verkrachtte. Vreemd om daar je stad naar te vernoemen…

De reis hiernaartoe was lang en zwaar maar is me beter bevallen dan de reis naar Majunga. Kwam waarschijnlijk doordat ik nu niet ziek was… Afgelopen donderdag rond 4 uur ‘s middags zou de taxi vertrekken maar dat werd uiteindelijk half 7. Weer was ik de enige vazaha, de rest van de groep bestond o.a. uit een compleet gezin inclusief kleine dreumes (die ik de hele reis niet of nauwelijks heb gehoord), 2 samenreizende vriendinnen en voor de rest alleenreizende Malagasy. Toen we vertrokken was de minibus nog niet vol maar onderweg stapten er nog wat mensen in.

Ik was erg blij dat ik weer on the road was! Het eerste gedeelte van de reis had ik al gedaan en ging over een goede weg. Rond negen uur stopten we in een klein dorpje om te eten: rijst met kip, en als drinken was ranovola, dat het water is waar de rijst in heeft gekookt. Dit was de eerste keer dat ik dit dronk en het is op zich best te drinken, beter dan gewoon water. Een soort thee is het eigenlijk, en goed gekookt, dus ook veilig voor vazaha.

Na een tijdje werd de weg steeds slechter. De gemiddelde snelheid daalde tot een 10km/uur of nog langzamer. Soms stonden we stil terwijl de chauffeur zocht naar de beste manier om de kuilen en groeven en rotsblokken te ontwijken. Hij was zo geconcentreerd bezig dat de muziek uit moest. De auto schudde en kraakte en ik hoopte dat de vering het zou houden.

Na een flink aantal uur zo voorthobbelen (het was te donker om op mijn horloge te kijken) werd de weg plotseling weer goed. Een zucht van verlichting ging door de bus, en de bijrijder zette blij de muziek weer keihard: vrolijke reggea vulde de bus. He he; het moeilijkste hebben we gehad, dacht ik.

Er was nog een flinke weg te gaan maar nu kon ik tenminste slapen. Rond half 6 kwamen we bij Ambanja aan, waar enkelen uitstapten. Dit is het dichtstbijzijnde stadje bij het eiland Nosy Be. Wij gingen door over een weg die soms toch wel weer slecht was, en rond een uur of negen kwamen we in Ambilobe aan, het laatste stadje van betekenis voor Diego.

Hier moesten we overstappen in een andere taxi. Tenminste, de mensen die nog overwaren. Naast ikzelf waren dat de 2 samenreizende vriendinnen en een meisje dat in de eetplaats was opgestapt.

Deze taxi was van een andere transporteur dan waarmee we de reis begonnen waren. Het was een samenwerkingsverband, ik hoefde alleen even mijn ticket te laten zien. Toen ik dat deed waren er opeens boze gezichten, druk verontwaardigd gepraat en allerlei druk gedoe. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat niet ik het probleem was maar dat dit een conflict tussen de transporteurs was. De transporteur in Majunga bleek de boel flink genaaid te hebben. Hij had mij een echte vazaha prijs berekend: 70.000 Ariary (wat ik al flink aan de prijs vond, maar ja vergelijkingsmateriaal had ik toen niet) maar de echte prijs was slechts 45.000 Ariary, en dat had hij ook heel “netjes” doorgegeven. De 25.000 had hij dus sneaky in eigen zak gestopt en daar was men uiteraard vrij pissig over. Dat ik teveel betaald had kon me op dat moment aan mijn derrière oxideren, mijn probleem was het niet dus ik liet ze lekker de boel zelf uitzoeken.

Mijn bagage werd overgepakt naar de andere minibus. Nou, nu zullen we er bijna zijn hoopte ik; volgens mijn reisgids restte ons nog slechts een ritje van 2-3 uur. I couldn’t have been more wrong. De bus was nog lang niet vol en dat kon natuurlijk niet dus bleven we maar luid toeterend rondjes rijden om meer passagiers te vinden. Na een paar uur was ik het goed zat; ik was moe stoffig en vies. De taxi zat vol, naar mijn idee dan, waar wachtten die gasten nog op? Meer passagiers dus; er kan altijd meer bij. Pas toen we echt hutje mutje op elkaar zaten (in totaal 24 passagiers, 2 keer zoveel dan het aantal zitplaatsen) leken ze tevreden en konden we vertrekken. Maar niet nadat er eerst nog diverse pakjes kris kras door de stad opgehaald en afgeleverd werden. En uiteraard konden we niet gaan voordat de chauffeur en bijrijder hun dagelijkse portie khat hadden gehaald, een plastic tas vol verse blaadjes.

De reis naar Diego bleek niet 3 uur maar ruim 4 uur te duren want om de haverklap moesten er mensen uit of in, en vaak werden we gestopt door de gendarmerie voor controle. Een militair die meereed moest er dan ook uit om te salueren en een praatje te maken. Eindelijk, EINDELIJK kwamen we rond 5 uur aan in Diego. Al mijn kleren, mijn armen en gezicht zagen roodbruin van het stof terwij de 2 meisjes er nog steeds uitzagen alsof ze zich net opgefrist hadden en op het punt stonden uit te gaan. Hoe de fuck doen ze dat toch?? Mijn stoffige verschijning was dan ook aanleiding tot grote hilariteit.

In Diego heb ik het eerste het beste hotel genomen dat ik tegenkwam. Een oud hotel gerund door een Chinees echtpaar. Niet supergoed, alles was nogal oud en de douche bestaat uit een mandi met bekertje. Maar goed ik kon me opfrissen en omkleden, en mijn vuile kleren laten wassen. In een restaurantje een gerookte vissalade gegeten, en een ENORME zebukarbonade en veel bier gedronken. Het bed sliep goed.

Net ben ik langs Air Madagascar gegaan en heb voor a.s. donderdag een vlucht naar Ile Sainte Marie geboekt, via Tana, voor een euro of 100. Tot die tijd nog maar even kijken wat te doen; Diego is een leuk en dynamisch stadje en er zijn meerdere mooie wildparken in de buurt.