MadBlog

Eindelijk weer eens wat nieuws van het Mada-front. Ik ben weer terug in de moderne wereld, na ruim een week vertoeven in een betoverend mooi paradijs op aarde, dat het echter vaak zonder moderne verworvenheden zoals electriciteit en stromend water moet stellen, en dus ook zonder internet.

Het betoverende begint al als je aan komt vliegen, in het relatief kleine propellorvliegtuig. Je ziet niks dan water, dat steeds dichterbij komt, zo dichtbij dat je echt denkt: laat ik mijn zwemvest maar vast onder de stoel vandaan halen. Op het laatste moment zwenkt het vliegtuig en doemt Ile Sainte Marie, een smal tropisch eiland op, bedekt met weelderige vegetatie, en omzoomd door kilometers strand.

Ik had nog geen hotel gereserveerd (dat doe ik nooit van te voren; om het spannend te houden ;)) dus ik heb er min of meer random eentje uitgekozen waarvan de omschrijving in de reisgids me wel aansprak. Criteria: goed eten, goedkoop en aan het strand, en een beetje centraal. Hotel Le Palourde bestond uit 5 bungalows aan het strand met een eigenaar die erg goed zou kunnen koken. Nou, dat klopte; ik heb er vaak gegeten (vis, gegrild, met gember of kokossaus, langouste, inktvis) en altijd was het superlekker.

De weg ernaartoe vanaf het vliegveld bestond uit zand met heel veel kuilen. Terwijl het toch de hoofdweg is, en het drukst wordt gebruikt. De oude, gammele Renault steunde, piepte en zuchtte, terwijl ik totaal overdonderd werd door wat ik zag en mijn ogen uitkeek. Overal palmbomen van allerlei soorten, en andere tropische planten, als een oerwoud, doorsneden door de weg en omzoomd door strand en de zee. In de lucht hing de bijna bedwelmende geur van kruidnagelen en vanille, dat overal langs de weg op matten lag te drogen. Bebouwing bestond vrijwel alleen uit bamboe hutten, vaak met daken van palmbladeren. Een sprookje, het paradijs, de Vergeten Wereld, was wat in me opkwam.

De bungalow in La Palourde was simpel maar comfortabel. De eigenaar sprak een beetje engels en dat was toch wel prettig. Hij voelde zich wel een beetje gegeneerd toen hij moest vertellen dat er momenteel geen stroom was, en dus ook geen water. Op mijn vraag of die stroomuitval vaak voorkwam lachte hij een beetje zenuwachtig.

Het bleek namelijk niet om stroomuitval te gaan. Dat woord dekte de lading gewoon niet. Hier was sprake van zeer sporadische stroomINval, op vrij onvoorspelbare momenten. Op het moment dat er weer eens stroom was ging de eigenaar de bungalows langs om te zeggen dat dit HET moment was om een douche te nemen (of eens lekker te gaan schijten want doortrekken zonder water kan ook niet, en met slechts een gordijn als scheiding tussen badkamer en slaapkamer is dat niet ideaal).

In het hotel zaten naast mij 2 franse stellen; een jong stel van mijn leeftijd en een ouder gepensioneerd stel. Het kostte mij even om het ijs te breken maar toen werd het erg gezellig. Er was punch au coco, au gingembre en au ananas du maison en dat hielp wel ;). Die was ontzettend lekker, vooral de punch au gingembre. Het eten was zoals al gezegd geweldig, en daar was ook de hotelhond het mee eens. Die kwam overal bedelen en at elke avond een lekker hapje mee, en hij had al gauw door dat hij bij mij het meeste succes had. Elke keer smokkelde ik wel een stukje vlees of vis onder tafel.

De “hoofdstad” is Ambodifatatra, maar van een stad is geen sprake want het stelt werkelijk geen drol voor. Een weg met wat gebouwen, tankstation, wat horeca, 2 duikscholen en enkele overige winkels. En 2(!) cybercafés maar elke keer als ik daar kwam zag ik een verveeld kijkende eigenaar op de stoep op stroom wachten. 

Het stadje was ruim een uur lopen en onderweg terug raakte ik in gesprek met een locaal meisje, Anita. Het werd een ander gesprek dan met de vele andere meisjes die me in Madagascar benaderd (soms was het meer: lastiggevallen) hadden: daar ging het al snel over het onderwerp “ik ben arm geef me geld” of “neem me mee naar je hotel dan doe ik alles wat je wil, en geef me daarna geld” maar dit gesprek was leuker. Ze was geinteresseerd en grappig en ook nog eens mooi. Bijna bij het hotel aangekomen nodigde ik haar uit voor een drankje. Ik vroeg of er ook nog iets leuks te doen was op dit eiland, en ze zei dat er die avond een leuke disco open zou zijn in de stad. Ja, ze had wel zin om daar naar toe te gaan, en ik kreeg haar telefoonnummer. Goed dat ik die telefoon had gekocht!! Ik zou haar bellen, zij zou naar La Palourde komen en samen zouden we naar de disco gaan.

Toen ik haar ‘s avonds probeerde te bellen kreeg ik haar voicemail. Sms’je gestuurd maar ook geen antwoord. WTF, dacht ik, heb ik weer. Maar ja, uiteindelijk toch maar besloten om te gaan, misschien was ze daar al en kon ze niet bellen ofzo. Taxi gebeld, en die bleek in een ander hotel ook een Frans stel op te moeten halen. Dat bleken leuke mensen te zijn, van mijn leeftijd en het werd (met enige hulp van 25cl flesjes prima rum die je voor 85 cent in de disco kon kopen) een leuke avond. Natuurlijk werd ik tijdens een langzaam nummer weer vastgegrepen door een malgache meisje, Nina. Ze was leuk maar ik ben toch alleen terug naar het hotel gegaan; ze was net iets te geinteresseerd in mijn bobbel in mijn broek (die vierkante, gevuld met geld dus :P) en te weinig in mij zelf.

In de disco werden er flyers van een groot feest de volgende dag in een andere disco, aan de andere kant van het eiland, uitgedeeld. Het klonk goed, Sophie en Sebastian (het franse stel) zouden gaan en ik had er ook wel zin in. Die volgende avond bleek Sophie echter te moe om te gaan, dus ging ik uiteindelijk alleen naar de disco. Anita had ik nog steeds niet te pakken kunnen krijgen, maar Nina was er natuurlijk weer wel. Ook hier hadden ze die lekkere rum waardoor mijn normen wat vervaagden en het eind van het verhaal was dat de taxi er op de terugreis er een extra passagier bij had. Het werd een leuke nacht. Tja, nu was ik toch zo iemand geworden waar ik op had neergekeken: een niet zo heel erg rijke westerling die in een ontwikkelingsland een beetje de big shot uit gaat hangen en voor sekstoeristje gaat spelen. Maar ja, veel verschil met een gids betalen voor zijn diensten is er goedbeschouwd niet, praatte ik het voor mezelf goed. En zij had het ook leuk gehad (of kon heel goed acteren ;)). Voor ze wegging vroeg Nina nog of ik woensdag weer naar de disco zou komen; zij zou er iig zijn. Ik hield me een beetje op de vlakte en zei dat ik het nog niet wist want eigenlijk vond ik 1 keer wel genoeg; geen gewoonte ervan maken.

Zondagmiddag werd ik opeens gebeld door Anita. Door het stroomgebrek was haar mobieltje leeg en kon ze hem niet opladen, legde ze uit. Pas zondag was dat weer gelukt. Maar ze was die ochtend ook al langsgekomen bij mijn hotel en had mij daar zien zitten met Nina. Wie was dat? Hoe zat dat? Ik stamelde maar wat (blijft toch een moeilijke taal, dat frans), maar ze nam er blijkbaar genoegen mee want even later hadden we een nieuwe date…. voor woensdag. Dat kon een “leuke” confrontatie worden. Maar dit lostte zich vanzelf op toen Nina een zieke zus in Tamatave had; ze wilde haar bezoeken maar had geen geld. 3 keer raden bij wie ze kwam bedelen…. Kostte mij een paar euro maar hierdoor was ze woensdag wel van het eiland af, probleem opgelost. 😉

Dinsdag heb ik bij een duikschool mijn “baptème” gemaakt; zeg maar de eerste duikdoop, met flessen dus, onder begeleiding van een instructeur. Met een boot gingen we met een flinke ploeg naar het noorden van het eiland, naar een los eilandje dat Ile aux Nattes heet. Het strand is daar zo mogelijk nog mooier dan op Ile Sainte Marie. Eerst zouden meer ervaren duikers gaan duiken, en daarna de groentjes, waarvan er maar 2 waren: ik en een frans meisje. Tot die tijd heb ik lekker aan het strand gelegen en gezwommen. Het water was heerlijk warm. Het was goddelijk.

Toen de duik. Met de boot naar een geschikte plek (niet al te diep en rustige stroming). Ik kreeg een wetsuit aan, lood om mijn middel, een duikbril en natuurlijk het duikvest met flessen perslucht, dieptemeter, opblaasbaar vest en mondstuk. Na een duidelijke uitleg en instructie van de Italiaanse instructeur liet ik me achterover in het water vallen. Ik had al vaak gesnorkeld dus dat was geen probleem maar het was in het begin wel wennen dat je onder water gewoon kan ademhalen: ik was niet anders gewend dat je daar je adem inhoudt en dat zorgde wel voor wat stresserig ademhalen. Waardoor je dus teveel lucht in je longen hebt en het moeilijk is om te duiken en beneden te blijven. Ook de druk in je oren op peil houden zodat ze niet ploffen door de waterdruk was even moeiijk en wennen maar dat ging na een paar keer wel beter. Maar mijn god wat was het mooi! Prachtig koraal, veel gekleurde vissen, bizarre planten, ik keek mijn ogen uit! Het was dat ik mijn tanden om het mondstuk geklemd moest houden anders was mijn bek opengevallen tot aan de bodem. Toen de instructeur het sein gaf om weer langzaam naar boven te gaan dacht ik dat we slechts een paar minuten hadden gedoken en ik had nog helemaal geen zin om hier weg te gaan. Maar we bleken dus ruim een kwartier ondergeweest te zijn.

We hadden gezamelijk lunch in een restaurant op Ile aux Nattes, waar ik een zuidafrikaans stel ontmoette. Relaxte en aardige gasten die hier 2 weekjes verbleven om te duiken. Erg leuk dat ik weer even Nederlands kon praten; dat begrepen ze redelijk en hun afrikaans kon ik ook best verstaan al was het niet hun native language en was hun engels beter. Na de lunch weer terug met de boot, waar ik tot mijn schrik zag dat vooral mijn benen toch wel zorgwekkend rood waren geworden; als de spreekwoordelijke kreeft. Die begonnen ook flink te gloeien, en daarna gewoon te branden. If you get too close to the sun, you get burnt….

Ik had er behoorlijk veel last van, zodanig veel dat ik me niet in staat voelde om te dansen en ik heb woensdag de afspraak met Anita afgebeld. Ze wilde wel donderdag komen eten; dat werd een gezellig diner met kaarslicht (zoals al mijn diners daar met kaarslicht waren geweest, noodgedwongen) en weer werd mijn idee bevestigd dat het haar niet om mijn geld ging. Leuk gepraat, en uiteindelijk zijn we toch nog naar de disco gegaan, dat werd heel erg gezellig, zo gezellig dat de avond op mijn hotelkamer eindigde (of eigenlijk: pas echt begon ;)).

De geisoleerdheid, gebrek aan goede wegen en vervoer, en gebrek aan steden van betekenis waren me echter toch een klein beetje gaan opbreken, en donderdag overdag had ik al de boot gereserveerd voor zaterdag. Na donderdagnacht was daar toch wat verandering in gekomen en stond ik op het punt om mijn reservering te annuleren en nog een weekje of wat bij Anita te blijven. Maar mijn verlangen naar de moderne geneugtes waren toch sterker en ik werd een beetje erg onrustig. Als Mozes niet naar de berg kan komen dan komt de berg maar naar Mozes, dacht ik, dus heb ik Anita gevraagd of ze zin had om een paar dagen met mij mee naar Tamatave te komen. Dat zag ze wel zitten, ze was er geboren, en kende de stad goed dus kon ze me de stad laten zien. En als bijkomend voordeel: dan zou ik mijn verjaardag niet alleen hoeven vieren maar samen met haar; in een echte stad nog wel. Whoohoo! 🙂

Ze kon niet meer mee met de boot van zaterdag (vandaag) dus zou ze die van morgen nemen. Toen ik net in het hotel in Tamatave aangekomen was belde ze me echter om te zeggen dat die boot ook al vol zat. Maandag was er pas plek; Dus moet ik alsnog mijn lieve vriendinnetje missen op mijn verjaardag. Maar ja, zondag is toch een rotdag om te vieren, als alles en ook veel restaurants dicht zijn. Dan maar wachten tot maandag. Maar dat duurt nog wel 2! hele dagen!!! :( 

Maar goed; ik heb inmiddels wel weer mijn internet fix gehad en zit in een modern hotel met tv en airco en water dat altijd stroomt en licht dat het altijd doet. Dat maakt het toch allemaal wat draaglijker. 🙂