MadBlog

Als alleenreizende witnek in Afrika ben je als geen ander het doelwit van verkopers, taxichauffeurs, pousse-pousse chauffeurs, kleine kinderenen die je van alles willen aansmeren, vervoeren, of gewoon willen dat je ze gratis cadeautjes geeft. Soms is dat grappig maar het kan ook erg vermoeiend zijn.

Afgelopen donderdag wilde ik van Tana naar Antsirabe reizen via taxi-brousse. Het gare routiere waarvandaan alle taxi-brousses vertrekken is aan de rand van de stad dus nam ik een stadstaxi; die was zo gevonden. Nog voordat we het station opreden renden er al een stuk of 3 jongens mee met de taxi, luid schreeuwend dat ik vooral HUN bus moest kiezen. Toen bekend was dat ik naar Antsirabe wilde, werd het helemaal chaos. De taxi stopte; meteen werden de 2 achterdeuren opengemaakt en er ontstond een gevecht om mijn backpack die op de achterbank lag. Aan beide kanten werd er aan getrokken, want als je de bagage in handen hebt dan moet de vazaha wel voor hun bus kiezen, zo leek de gedachte. Ik probeerde zelf ook mijn bagage te pakken te krijgen maar dat leek onmogelijk. De taxichauffeur kreeg het ook een beetje benauwd, al die gasten die aan zijn taxi aan het sjorren waren, dus hij begon naar voren te rijden om ze af te schudden. Iedereen er achteraan; met hun handen stevig in mijn backpack verankerd. Nu kreeg ik het flink op mijn heupen. Mijn hartgrondige vloek in het Nederlands, met veel harde g-klanken en rollende r’s bracht iedereen even in verwarring en ik zag kans om mijn bagage in handen te krijgen.

Ik koos op goed geluk de eerste de beste transporteur uit en mijn bagage werd op het dak gebonden. De taxi zat al half vol dus ik moest genoegen nemen met een plek in het midden, op een bank waarvan, zo bleek later, de rugleuning gaar was, zodat deze steeds naar achteren zakte, tot groot ongenoegen van de rij achter ons.

Het was slechts een paar uurtjes reizen, maar wel mooi, door de hooglanden van Tana, met geweldige uitzichten en bochtige wegen. Het grote nadeel van reizen per taxi-brousse is dat je niet veel stopt om bijv een foto te kunnen maken. 1 toiletstop was de enige pauze, en die was te kort om mijn nicotinebehoefte te bevredigen, en was nou net niet op een mooi plekje. Bovendien begon het te regenen, en gedurende de reis werd dat een enorme stortbui.

In Antsirabe begon het circus weer. Als enige vazaha in de bus werd ik ook als enige belaagd door een massaal leger van pousse pousse chauffeurs. Een pousse pousse is een soort van trekkar waar je inzit als een pacha (zo voel ik me in ieder geval wel) en die te voet, vaak op blote voeten! getrokken wordt door de “chauffeur”. Antsirabe is “de hoofdstad van de pousse pousse” dus er is allerminst een gebrek aan deze wagentjes; eerder een enorm overschot.

De chauffeur van de taxi gebood me echter te blijven zitten; hij zou me wel naar een hotel brengen; comfortabeler dan in de regen in een pousse pousse kruipen. Ik werd afgezet bij een klein en zeer goedkoop hotel, dat echter van prima kwaliteit bleek te zijn. Ook hier weer meerdere pousse pousses die me wilden meenemen op een toeristische tour door de stad maar in die regen had ik daar geen zin in.

De volgende dag was het mooi weer gelukkig. In de stad kwamen de rode karretjes op me af als vliegen op de stroop. Hele rijen stonden er, grotendeels leeg, en zelfs als je een blik van uiterste desinteresse opzet als je langsloopt probeert toch iedereen je aandacht te trekken en je tot een ritje te verleiden. Als je dan niet reageert denken ze dat je ze niet hebt gehoord en gaan ze harder roepen en lopen ze met je mee. Nee zeggen heeft weinig zin want ze blijven toch wel aandringen; beter werkt om ze gewoon straal te negeren en doen alsof ze niet bestaan. Maar ik heb uiteindelijk toch de hulp van een pousse pousse ingeroepen om een restaurant te vinden.

Antsirabe is een mooi stadje, netter en welvarender dan veel andere steden in Madagascar, en dat zal ook wel komen doordat de Star brouwerij hier zit, die het Three Horses Beer brouwt dat in het hele land massaal gedronken wordt. Deze brouwerij bleek vlakbij mijn hotel te zijn, ik moest daar even naartoe voor wat foto’s. Onderweg werd ik aangesproken door een man, of ik de paarden wilde zien. Nou ja, vooruit, en ik werd meegenomen naar een weilandje waar 2 suffige knollen stonden. Ik wilde vast wel een ritje maken. Nou had ik nog nooit op een paard gezeten maar je bent een Hengstmengel of je bent het niet, dus stapte ik, enigszins onhandig, op. Paardrijden bleek eenvoudig: aan de linkerteugel trekken voor links, aan de rechterteugel voor rechts en allebei om te stoppen. Ik kreeg een tak in mijn handen waarmee ik het dier voor zijn reet moest rammen om vooruit te gaan. Ja ik was eerst te voorzichtig maar dat moest flink hard.

Na een rustig ritje dat best amusant was langs de brouwerij geweest voor de foto’s. Behalve een gebouw met bord en hele stapels kratten was er weinig bijzonders te zien; een tour was helaas niet mogelijk. Dus ben ik naar het hotel teruggegaan waar ik de tijd gedood heb met poolen tegen de hoteleigenaar en enkele gasten. Uiteraard heb ik, in het kader van verantwoord toerisme, de anderen laten winnen. 😛

‘s Avonds gegeten in hetzelfde restaurant als die middag, restaurant “l’Arche”; de eigenaar had me verteld dat er die avond livemuziek zou zijn. Die bleek erg goed te zijn: een band met uitstekende muzikanten die leuke malgache muziek speelden. Het plezier spatte ervanaf. De tent zat stampvol, er was een prima sfeer en het eten was ook lekker. Aan mijn tafeltje kwam een Fransman zitten die op Reunion woont (de zoveelste al) en hier een paar weekjes op vakantie was. En hoera! Hij sprak Engels! De plaatselijke punch au gingembre ging er in als, tja, gemberkoek, met mede als gevolg dat het restaurant aan het eind van de avond een gigantische fooi kreeg, ik de muzikanten flink heb gesponsord; de pousse pousse chauffeur die me terugreed ook de dag van zijn leven had en de bedelaar zich door mijn gift zich te goed kon doen aan een koningsmaal en ik heerlijk heb geslapen. 😉

De volgende dag verder naar Fianarantsoa. Op het taxistation bleek er een bus te staan die nog op 1 passagier wachtte, dus het was instappen en meteen gaan. Deze keer bestond het gezelschap voor meer dan de helft uit vazahas, allemaal fransen. Onderweg werden we gestopt door een gevaarlijk kijkende militair, compleet met automatisch geweer. Een van de fransen werd eruitgepikt; “Vous etes tourist? Passeport s’il vous plait!” Ik wilde ook mijn paspoort al gaan opzoeken maar de militair was tevreden en niemand anders hoefde iets te tonen. De fransman in kwestie had tijdens de hele reis een donkere zonnebril op; misschien was dat de reden dat hij eruitgepikt werd. De rest van de reis heeft hij de bril niet meer gedragen!

In Fianar kwamen we – wederom! – aan met gietende regen. Ik had natuurlijk geen paraplu en mijn regenjas zat in mijn backpack. Onderin. Handig he! 😛 In deze stad geen pousse pousse (waarom niet is me een raadsel) dus een gewone taxi naar het hotel. Vanuit hier wil ik de trein naar Manakara nemen. Die zou de volgende dag (zondag, gisteren dus) al gaan maar omdat ik nog geen kaartje had moest ik dan al rond 5 uur ‘s morgens in de rij gaan staan, en dat is me niet gelukt – heb me helaas verslapen. Dus moet ik wachten op de volgende trein die morgen pas gaat.

Gisteren wilde ik in de stad een foto maken en stonden er meteen kinderen bij me die ook op de foto wilden. Toen ik wilde afdrukken kwamen er uit allemaal hoeken en gaten nog meer kinderen tevoorschijn, tot er een hele groep stond die zich lachend liet fotograferen. Een paar van die kinderen waren daarna niet meer weg te slaan. Ze wilden wat te eten, en ik dacht: vooruit, dan ben ik misschien van ze af. Voor 500 Ariary, ongeveer 20 cent kocht ik een hele zak vol met oliebol-achtig gebak, genoeg om zowat de halve kinderbevolking van het stadje mee te voeden. Maar daarna waren ze helemaal niet meer weg te slaan. 3 kinderen bleven me hardnekkig volgen en vroegen me – letterlijk – het hemd van mijn lijf. Naast mijn shirt wilden ze ook mijn pet, mijn broek, mijn schoenen, biscuits, meer gebak, pennen, schriften, limonade en natuurlijk geld hebben. In welke taal of op welke manier of op welke toon ik ook zei dat ze dat echt allemaal op hun buik konden schrijven, het haalde niks uit. Gelukkig kwam na een tijd mijn redding aanlopen: de fransman uit de bus met de zonnebril. “Regarde ce vazaha la! J’ai entendu qu’il est tres riche, peut etre il veut vous donner des biscuits ou ses lunettes!” En weg waren ze. 🙂