Fijn in de trein
22 November 2006, 10:14“Als je ergens naartoe moet, maar het is te ver om te lopen
Maar je wilt er toch heel graag zijn
Dan ga je naar het station om een kaartje te kopen
En dan stap je gewoon in de trein.
Dan kun je alles vergeten, en doen wat je wil!
Want de trein weet waar je moet zijn
En als je er bent, nou! dan staat ie even stil!
Dat is toch zo fijn aan die trein…”
Het “fijne” aan de trein van Fianarantsoa naar Manakara is dat ie heel vaak stilstaat, ook als je nog lang niet bent waar je moet zijn. Gelukkig had ik me deze keer niet verslapen, om half 7 was ik op het station. Ik had een plaats gereserveerd in de 1e klas aan het raam. Netjes om 7 uur vertrokken we maar enkele minuten later stonden we alweer stil. En toen gingen we weer een stukje terug, de andere kant op. Er bleek een locomotief van de rails gerangeerd te moeten worden.
Onderweg waren er flink wat stations waar mensen uit- maar vooral instapten. Ook werden er allerlei goederen in- en uitgeladen: massa’s bananen, hout, kratten water, bier en frisdrank, lege manden en zelfs kippen, eenden en wat konijnen.
Ik had wegens tijdgebrek niet ontbeten maar dat was geen probleem want op elk station ontstond vrijwel altijd spontaan een markt waar van alles en nog wat werd verkocht. Hardgekookte eieren, koeken en cake’jes, pakketjes zoete rijst verpakt en gekookt in bananenblad, sambos (hapjes die vergelijkbaar zijn met onze vlammetjes maar dan lekkerder), gefrituurde gamba’s, stukken gegrilde kip, worstjes, pindakoeken, en massa’s fruit zoals natuurlijk bananen, mango’s, lychees, corrosol (een soort groene reuzenlychees ter grootte van een flinke meloen) en ook vruchten die ik niet kende. Ja, van dat idee dat ik zou afvallen op deze reis komt echt weinig terecht!
Naarmate de reis vorderde werd de omgeving steeds mooier. Ik had in ieder geval de juiste kant gekozen, de linkerkant. Vanuit de rechterkant keek je vaak op tegen een rotswand maar ik zag uit over spectaculaire berglandschappen, mooie watervallen en indrukwekkende rijstplateus.
Als je zo vaak stopt dan gaat de reis niet echt snel, en ook de snelheid van de trein zelf was niet heel erg hoog. Daarbij vergeleken is zelfs het kleinste boemeltje in Nederland een hogesnelheidstrein. Als je ook de rails bekeek, die niet echt heel recht te noemen was, en vol zat met de beruchte “kattenruggen” was dat ook niet zo gek. Op de borden op stations waar we stopten zag ik aangekondigde vertrektijden die 2 tot 3 uur vroeger waren dan we er werkelijk waren. Ik hield er dus al rekening mee dat we met flinke vertraging aan zouden komen in Manakara. Maar netjes om 17 uur, 10 uur na vertrek, exact zoals in mijn reisgids stond aangegeven, reden we de stad binnen. Het was best bizar toen we het vliegveld passeerden en de trein de start- en landingsbaan bleek te kruisen… 😀
Manakara is weer een pousse pousse stad, en bij het station stond weer een heel leger klaar dat de uitgang versperde. Het was een flinke chaos, en in het tumult ramde ik per ongeluk met mijn paraplu die ik in Fianar had gekocht (veel regen daar!) keihard tegen de kanis van een van de chauffeurs. Toen die daar met een bloedende bek stond kon ik er natuurlijk niet meer onderuit om me door hem te laten vervoeren en ik heb hem maar een passende fooi gegeven.
Het hotel dat ik op goed geluk had uitgekozen is een simpel en klein hotel bestaande uit een paar bungalows direct aan zee; een erg mooie plek. En het is het goedkoopste hotel dat ik tot nu toe heb gevonden: 14.000 Ariary, nog geen 6 euro per nacht. Luxe is het zeker niet, voor de wc moet ik wel naar buiten en in de douche vond ik een dode tor ter grootte van een veldmuis maar het is best uit te houden.
In de bungalow naast me zit een Fransman die hier voor 3 maanden is, niet rondtrekkend maar de hele tijd in het zelfde hotel. Het zal hem blijkbaar erg bevallen hier, maar mij lijkt dat wel erg lang. Net even door het stadje heen gereden per pousse pousse en veel soeps is het hier niet. Gammel, rommelig en niet heel erg sfeervol. Morgen maar weer verder, want ik heb besloten dat ik nog helemaal naar het westen wil, naar Morondova, waar de beroemde Avenue des Baobabs is. Ik kan het tenslotte niet maken om niet de plek te bezoeken waarvan een foto bovenaan mijn weblog prijkt!
hoi len,
Ja, zo gaat dat met een trein. maar je moet maar denken, ben je op tijd dan kan je mee en mocht je te laat zijn , dan ben je in ieder geval op tijd voor de volgende trein! We zijn heel benieuwd naar je foto’s. Fijne reis verder!
Ik zie dat je al behoorlijk gewelddadig wordt mbt de pousse pousse chauffeurs!
Pas je op dat wij straks niet de Nederlansche ambasade in moeten schakelen om je vrij te krijgen! 😀
Ondertussen aan de Herengracht…
>>> Simon: Partij van de fluffy bunnies and pretty flowers.
>> Doede: Wie bedoel je? Dezelfde als mijn favoriet? De Partij voor de Dieren?
> Simon: Dr Doede-little talks to the animals and they tell him what to vote.
Dennis: I think he just wants to put his hengstmengel into Marianne Thieme’s
love shack.
Ha Lennart, had je wel je Zipje-en-Zopje strips meegenomen, zodat je wat kon lezen in de trein? En een trein die stilstaat, is in ieder geval nog beter dan een trein die botst. Want dat is deze week al twee keer gebeurd hier. In Rotterdam en in Arnhem. Dus we zijn blij dat er geen vliegtuig over de landingsbaan kwam, toen jij met het boemeltje overstak.
Wel uitkijken hoor, met zo’n paraplu. Hengstmengels krijgen anders zo’n akelige naam. Er is nog steeds een Chinees, die hoofdpijn heeft van een rugzak die op zijn kop viel .
We blijven benieuwd naar verdere avonturen. Je hebt nog wel een pittig stukje oerwoud voor de boeg voor je in Morondova bent. Of ga je vliegen? We lezen het wel weer op Madblog. Goeie reis in ieder geval en hou ons op de hoogte.
Na het lezen van je grappige reisgedicht hoorde ik in gedachten het duo B&E weer het beroemde treinlied zingen. Moest toen ook gelijk aan oom Arthur denken. En voordat je het hotel binnenging toch zeker wel even je schoenzolen op onvolkomenheden gecontroleerd?
Overigens heel knap van de Madagaskische Spoorwegen dat de boemel na dat vele oponthoud toch nog keurig op tijd op het eindstation Manakara aankwam. In Nederland rijdt de trein soms helemaal niet als er wat herfstbladeren op de rails liggen. En wat een perfecte cateringservice onderweg zeg (nog een levend kippetje gekocht?), die luxe kennen we in Nederland al jaren niet meer.
Goeie reis naar de Avenue des Baobabs en geniet intens van je verdere vakantie!
Hoi Lennart,
Nog afkickend van ons China-avontuur samen de laatste weken beleefd, zijn we inmiddels blij via jouw heerlijke verhalen ( met terugwerkende kracht gelezen) de sfeer van Madagaskar met zijn mensen, de verschillende vervoersmiddelen, zijn natuur en typische produkten te proeven. Het water loopt ons uit de mond! Geniet er nog flink van!
Was ik niet thuis?
Nee, de brug stond open en daarom ben ik wat later.
Veel plezier, ik blijf lezen! 😉