MadBlog

En weer zijn mijn plannen in de soep gelopen. Morondava dat ik nog graag had willen bezoeken heb ik door verschillende redenen toch niet kunnen bereiken. Hevige regenval en wegspoelende wegen, mijn reisgids verloren, en vastzitten in een gehucht zonder betekenis.

Door de regen is de toch al niet bijster goede weg naar Morondava nog slechter geworden dan ie al was. Een Pool die ik tegenkwam had deze weg per motorfiets bereden, een paar weken geleden, in de nog droge tijd en toen vond ie het al een nachtmerrie, terwijl het me geen onervaren rijder leek: half Afrika had hij al bereden. Wat verder navragen bij een taxi-brousse leerde me dat de reis per taxi-brousse momenteel geschat wordt op anderhalve tot 2 dagen pure reistijd, maar waarschijnlijk veel meer.

De poolse jongen adviseerde me om eerst over een goede weg naar Toliara te gaan, ook een kustplaats die een flink stuk zuidelijker ligt, en vandaaruit vervoer zien te versieren naar Morondava, want op dat traject gaat er geen taxi-brousse. Op mijn kaart zie ik op dat traject alleen dunne lijntjes van het type karrenspoor, dus ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat dat ook flink veel tijd en moeite in beslag gaat nemen.

Ik kon natuurlijk het vliegtuig nemen; 120 euro heen naar Morondava vanaf Mananjary (via Tana), een dagje of hoogstens 2 dagen blijven en daarna ook weer 100 euro terug. 220 euro om wat bomen te zien… Toen heb ik dus al min of meer besloten om het van mijn programma te schrappen. Maar er volgde meer tegenspoed.

Eerst verloor ik mijn Bradt reisgids in Manakara, mijn dierbare boek dat zowat mijn bijbel was geworden. Ik denk dat ik het op mijn tafel in een restaurant heb laten liggen maar toen ik daar later terugkwam hadden ze mijn gids niet gevonden. Waarschijnlijk meegenomen door dezelfde hongerige kindertjes die al eerder de schalen en koppen van de gegrilde gamba’s zo’n beetje van mijn bord gristen. Nou had ik die gids niet zo hard meer nodig als in het begin maar zeker de uitstekende plattegrondjes van de steden en de hotelrecensies zijn toch vrij handig als je in een compleet onbekende stad komt.

Nou stond er sowieso geen kaartje van Mananjary in de gids, want dit stadje is op zich 3 keer niks. Ik herinnerde me dat in de reisgids stond dat iedereen naar het noorden, naar Manakara, aan het trekken was. En dat klopte inderdaad wel want er was geen ruk te beleven. Maar het hotel dat ik (met behulp van een pousse pousse) had gevonden lag wel zo mooi (direct aan het strand, in een prachtige tuin) en comfortabel (een joekel van een bungalow, mooi ingericht en voorzien van alle gemakken) en erg aardige (Franse) eigenaars dat ik spontaan besloten heb om niet 1 nacht maar 2 nachten te blijven. Wel ruim op tijd een kaartje gereserveerd voor de taxi-brousse naar Ambositra, die me zou op komen halen bij mijn bungalow.

Om 3 uur ‘s middags zou hij vertrekken; ongeveer 7 à 8 uurtjes reizen dus aankomst in de nacht. Ik zat klaar om te vertrekken, blij dat ik weer verder kon, want ik begon me toch wat te vervelen. Toen kwam er een jongen op de fiets op me af en ik herkende hem van het taxistation. Helaas, zei hij, er waren maar 5 reserveringen voor de taxi en dan is de reis niet rendabel. Dus hij gaat vandaag niet, morgen gaat de volgende.

Damn!! Zat ik nog een dag vast in dat gehucht! Het lot wilde ook dat ik net een half uurtje daarvoor Anita had gebeld dat ik de 27e in Tana zou zijn; zij zou meteen gaan reserveren voor de boot en taxi en ze zou dan de 28e in de vroege ochtend in Tana aankomen. En ik had geen zin om die afspraak een dag op te schuiven. Nu had ik niet eens meer tijd om Ambositra fatsoenlijk te bezoeken, want ik zou meteen de volgende dag alweer vroeg richting Tana moeten gaan. Dus heb ik mijn kaartje maar uitgebreid tot aan Tana rechtstreeks. Van gisteren 4 uur ‘s middags tot vanmorgen 6 uur heb ik dus in de taxi-brousse gezeten, geen oog dichtgedaan door de vele bochten en de harde muziek die de chauffeur nodig had om wakker te blijven. Mijn laatste taxi-brousse rit voorlopig; en ik heb er ook wel eventjes genoeg van.

Ter compensatie dacht ik maar een lekker duur hotel te nemen, en ik herinnerde me het Karibotel uit mijn reisgids nog wel. Dat was inderdaad niet goedkoop, zeg maar gerust astronomisch duur in vergelijking met andere hotels maar soit. Ze accepteerden Visa dus geen probleem. 😉 Helaas bleken ze alleen nog maar kamers met 2 enkele bedden te hebben, normaal vind ik dat niet erg maar nu wilde ik natuurlijk per se een 2 persoons bed. Ik hoorde dat pas op de kamer dus alle bagage weer naar beneden gezeuld, en de receptie koortsachtig laten zoeken naar een andere kamer want ik zou anders een ander hotel gaan zoeken. Uiteindelijk toch een kamer gevonden, deze had zelfs een bad. Ja hoor; deze is OK zei ik na een hele korte bezichtiging tegen de porter, en ik plofte volkomen uitgeput op het bed neer. Voordat ik dus zag dat het raam niet buiten uitkwam maar gewoon op de (muffige) gang en daar heb ik een godsgruwelijke hekel aan. Helaas, sleutel geaccepteerd is 1 nacht betalen dus betaal ik nu 27 euro (!!!!) voor 1 nacht in een muffe kamer die ook nog eens lawaaiig is en niet zo heel veel privacy biedt.

Maar het verhaal gaat door. Toen ik mijn tanden wilde gaan poetsen bleek mijn toilettas flink naar rum te ruiken. Oh shit, dacht ik meteen. 1 van de 3 flessen met punch bleek inderdaad te lekken, ondanks dat ik hem grondig had dichtgetaped met dik plakband. Er was niet veel punch verloren gegaan maar toen ik de fles opendeed bleek de reden van lekkage te zijn dat er stukjes glas van de bovenkant van de hals waren afgebroken. En aangezien deze stukjes niet in de dop of plakband zaten, moeten ze wel in de rum zitten. Rum met glasscherven kan ik niemand aanbieden en zelf durf ik dat ook niet aan dus ik vrees dat de inhoud van die fles door de gootsteen zal moeten. Dat is nog eens alcoholmisbruik!! 🙁

Nou, laten we hopen dat hiermee de golf van tegenslagen ten einde is… en ik nog wat mooie dagen in Tana door kan brengen. Het is in ieder geval mooi weer. 🙂